Op weg naar huis

Vanaf t balkon van Hamilton Central Backpackers met uitzicht over Victoria street schrijf ik m’n laatste verhaal van deze vakantie. Hamilton ligt ruim een uur rijden ten zuiden van Auckland.

Het is 9 uur. Tijdens t ontbuit m’n Noorse buurman gedag gezegd. Hij gaat eind volgende week weer naar huis. De meesten anderen zijn juist net aangekomen en gaan vanaf hier naar Roturua en dan verder naar het zuiden.

Waitomo Cave? Dat was heel gaaf! Met 2 Amerikanen uit Virginia hebben we ons een paar uur met Wayne (gids) erg vermaakt onder de grond. In wetsuits, surfschoenen en daar weer laarzen eroverheen, gingen we abseilend zo’n 35 meter omlaag. De ingang van de grot is een soort van zandloper, dus halverwege is t even ‘priegelen’. Vervolgens een stukje lopen en dan met een zipline (tokkelen heet dat bij ons) zweven we nog verder en omlaag de grot in, met de hoofdlampjes uit. Beste spannend!

We landen naast de rivier die door de grot heen stroomt. Daar springen we in en drijven op banden verder. Beetje zwemmend/lopend/drijvend, zo hard stroomt t gelukkig niet. Boven e hoofden zijn de glowworms te bewonderen en we komen onderweg nog 2 glibberige ‘eels’ tegen. Waar de rivier te ondiep wordt, lopen we verder. Op het diepste punt zitten we zo’n 60 meter onder de grond. Om de grot uit te komen, is t dus nog even klimmen. Onder andere over 2 watervalletjes en dan zien we uiteindelijk weer daglicht. Na een warme douche krijgen we nog een kop soep en een bagel en bekijken de foto’s die onze gids genomen heeft.

zie onder Links: Waitomo Cave

De laatste dagen heb ik doorgebracht in Hamilton. Met de fiets onder andere nog een Thee plantage Zealong bezocht. Net als de kaas fabriek in Oamaru is deze ook opgezet door een dairy farmer in een tijd dat t niet zo goed ging. Te zien aan het complex heeft ie een goede switch gemaakt. 14 smaken thee worden er verkocht en zelfs wordt de thee in chocolade repen gestopt.

Gisteren mn laatste ijsje op, mijn laatste film gezien -> 3 Billboards outside Ebbing, Missouri (is echt goed!) en zojuist mn laatste ‘peanutbutter & jelly-on-toast’ op. Om half elf gaat de fietsenwinkel in Aucklandopen waar een fietsdoos voor me klaar staat tegen betaling van 5 blikjes cola voor de medewerkers. Daarna misschien nog even snel lunchen voordat ik mn auto terugbreng bij Tui. Om half 8 vlieg ik van Auckland via Houston naar Amsterdam. En ja, terug in de tijd want om 2 uur zondag middag arriveer ik in Houston ?.

Ik heb genoten van Nieuw Zeeland, van mn fiets en jullie reacties op mijn verhaaltjes de afgelopen weken. Tot ziens, heel binnenkort!!!

Groetjes, Suzan

Noordereiland in sneltreinvaart

Dinsdagochtend ben ik met de Ferry aangekomen in Wellington (het uiterste zuiden van het Noordereiland). Het Te Papa museum is de moeite waard. Maar verder dan deze en t museum van fine art kom ik niet: het is echt te warm! Omdat ik ‘s avonds heb afgesproken met een Canadees - tijdens t fietsen op de Marlborough Sound ontmoet - blijf ik in de stad overnachten, in de YHA. Net als de afgelopen dagen in Picton en Nelson bevalt me het hostelleven beter dan t camperen: je ontmoet mensen en t is er gezelliger. Wellington is daarop helaas wel de uitzondering. De YHA is erg groot en misschien ook door de hitte doen we ‘n beetje als een zombie ‘ons ding’.

Zondag ben ik ‘n stukje van de Marlborough trail gaan fietsen. Vergeleken met de andere fiets routes is deze wel t zwaarst! Behalve dat het pad langs de heuvel loopt - dus naar links vallen betekent een paar meter lager terecht komen - en nogal op en neer gaat, is t ook bezaait met rotsen en boomwortels. Regelmatig dus een voetje bij zetten, stukjes lopen en uit t zadel om de erg harde klappen op m’arme fiets (en mn achterwerk) te vermijden.

Maar wel heul gaaf!

Met nog 6 kilometer te gaan rijd ik langs t strand en moet ik echt even afkoelen in zee. Terwijl ik net weer omgekleed ben, komt Bill (de Canadees van hierboven) aangereden met zo’n zelfde blik: afkoelen!! Terwijl -ie een beetje aan de kant staat te twijfelen, moedig ik m aan: spring erin, je bent er toch bijna. Samen rijden we de laatste kilometers, altijd weer meer dan t leek. Bill woont op Vancouver Island met z’n gezin en is in Wellington voor werk: ‘Mergers en Acquisition’ en het bedrijf wat ze opgekocht hebben, wordt in delen verkocht (voor optimaal rendement) Het is zijn taak om t personeel hier t slechte nieuws te vertellen. Hij liever dan ik, maar al z’n onkosten worden vergoed. Dus nodigt -ie me als dank voor ‘het overhalen’ uit voor een etentje ?

Maandag een rustig dagje in Picton in een gezellig hostel: elke avond wordt er chocolate pudding voor ons gemaakt. Geen straf en samen met - enigszins leeftijdsgenoten - Kim (Hollands) en Kathrin (Duits) vermaken we ons er prima. Zij reizen door naar Nelson en ik neem afscheid van het Zuidereiland.

Vanavond na een hele dag rijden, overnacht ik in Waitomo en terwijl de helft in de gezamenlijke woon/eetkamer naar Hunger games deel 1 zit te kijken, zit ik met enkele anderen aan een grote tafel te eten en/of plannen te maken voor de komende dagen.

2 dagen na mn bezoek aan de Chiropractor was helaas mn blessure weer ‘terug’ van misschien ook wel niet helemaal weggeweest. Aanstaande maandagmiddag kan ik bij gelukkig bij mn huisarts/manueel terecht. Maar tot die tijd ga ik me niet al te erg meer uitsloven. Geen Tongariro Crossing dus: heel veel kilometers wandelen langs/over 3 bergtoppen. Vandaag kwam ik er langs één, de andere 2 zaten in de wolken. Heel mooi met nog vrij veel sneeuw erop, maar helaas. Een volgende keer misschien…

Voor raften is het ook hier te droog: het is dan wel gaan regenen op het Zuidereiland, maar hier niet de afgelopen tijd.

Zowel Kim als Kathrin waren erg enthousiast erover, dus ga ik morgenvroeg de zgn. Abyss-tour doen en de grotten van Waitomo bekijken. Of er veel rustig kijken in het programma zit, betwijfel ik. Deze tour staat bol van ‘adrenaline-opwekkende’ gimmicks zoals abseilen en ‘dark raften’.

Ik ben benieuwd....! wordt vervolgd

Omdat de lijst bij links wel erg lang is geworden en helaas op alfabet; dit zijn m'n laatste foto's: 'n dagje Nelson, Abel Tasman, Op bezoek bij ... -&- The great taste cycle route

Marlborough Sounds, Picton en Wellington volgen spoedig...

Nelson

De regen tikt de hele avond flink hard op t dak van de keuken van Almond house backpackers. Ik ‘woon’ sinds maandag in Nelson even ten noorden van het centrum. Vandaag hadden ze door miscommunicatie m’n bed al aan ‘n andere reiziger gegeven voordat ik thuis kwam. Nu slaap ik vannacht in mn auto ipv in de ‘dorm’ met 5 anderen. Prima eigenlijk: wel de lusten (gebruik van keuken, huiskamer, wifi etc) maar niet de lasten (hoewel de bedden heerlijk slapen en er zowaar niet/nauwelijks gesnurkt wordt).

Vanmorgen belde ik om 8 uur en kon ik meteen bij de Chiropractor in Richmond terecht. Ik ben erg onder de indruk hoe snel en zonder echt iets heftigs te doen hij me heeft geholpen. Met een zogenoemde ‘activator’ die op een paar plekken tegen mn ruggewervel tikte, kon ik meteen mn been weer ‘normaal’ optillen en was die irritante pijn in mn rug ook zo goed als weg. Ga ik thuis toch ook maar s naar zo één ipv naar de Manueel. Volgens Corrian Poelsma - ik zag z’n visite kaartje pas na de behandeling, anders had ik t wel gevraagd - is in Nederland dit specialisme pas veel later ontstaan. In Nieuw Zeeland sinds 1910 en volg je eenzelfde soort studie als voor huisarts. Ook heel fijn dat ze blijkbaar speciaal voor toeristen ‘slotjes’ vrijhouden om ons meteen te kunnen helpen. Ben erg benieuwd of ik iets met de rekening kan bij mn zorgverzekering. Maar belangrijkste is dat ik weer fit ben!

Van wat ik aan steden tot nu toe in NZ heb gezien, vind ik Nelson t leukst. Hier zou ik wel willen wonen. Duidelijk dat ik niet de eerste ben die dat heeft bedacht, want er wonen (en werken) hier veel Europeanen. Goed weer, mooie (outdoor!)omgeving en een stad waar ze van alles aan faciliteiten hebben. Volgens Esther ook nog voldoende klein voor een actief ‘verenigings leven’.

Door het slechte weer was het volgens het bootpersoneel van de Wilsons Water taxi vandaag niet zo heel druk in Abel Tasman NP. Ik ben niet van boord gegaan, maar heb in ruim 3 uur het park vanaf zee van zuid tot noord en weer terug bewonderd. Gaaf, want ik mocht met een vrij ruwe zee toch bovenop het dak buiten. En zo gauw het weer ging regenen, kon ik schuilen op de overdekte achtersteven.

Gisteren heb ik de diverse culturele "sights" van Nelson bezocht. Ideaal met dit slechte weer. ‘s Avonds naar de bioscoop: The Post is hier net uitgekomen. En daarna eten in East St. een vegetarisch restaurant. Daarna was ik na 5 minuten fietsen weer thuis, Wonen in de stad is best leuk!

Woensdag ben ik nog eventjes bij Belia en Cor langs geweest: had daar spullen laten liggen. Maar door de aankomende regen was het niet verstandig nog een nacht te blijven: grote kans dat ik met mn auto niet meer weg zou kunnen komen!

Morgen naar de Marlborough Sounds. Een Duitse backpackster rijdt met me mee tot Havelock. Daar vandaan kan ze met de postboot mee varen naar een lodge. Ik heb op de Campermate-app in Linkwater een campground op een working farm gevonden die me wel leuk lijkt.

Maar in ieder geval dus vroeg op, want het is een uur rijden met vast nog wel wat te zien onderweg en de boot vertrekt om 9:30. Foto's volgen dus weer later. Mijn vakantie duurt inmiddels nog maar een week, ok ruim……

Gaat het al vriezen, ligt er al ijs ?!?

Foto's onder Links: 'n dagje Nelson, Abel Tasman, Op bezoek bij ... & The great taste cycle route.

Weekje West Coast

Op Nieuwjaarsdag ben ik uit Wanaka vertrokken naar de westkust van Nieuw Zeeland. Hier wonen maar zo’n 30.000 inwoners. Er lijkt op het eerste gezicht maar één weg te zijn langs de kust die zich vanaf het noorden van de Fiordland tussen de Alpen en Tasman zee door wringt. Na 2 dagen rijden heb ik wel weer zin om ergens lager te blijven en te gaan fietsen.

Hokitika was vroeger een grote stad vanwege het goud wat hier werd gevonden. Op enig moment stonden er in 1 straat wel 80 hotels. Daar is nu nog maar weinig van terug te vinden. Wel staat er nog het in de jaren 70 gesloten psychiatrisch ziekenhuis, Seaview. Inmiddels omgetoverd in een campground / backpackers met in de vele kamers nog vol spulletjes van oud-bewoners. In zo'n kamer moest ik natuurlijk wel een nachtje logeren

De West Coast Wilderness cycle trail is een paar jaar geleden opgezet en gaat afwisselend over oude tramwegen, langs kleine kanaaltjes, wetlands meren en door bos en begint en eindigt aan zee. Liftend naar Ross, waar ik de dag ervoor mn fiets heb achtergelaten, start ik met de trail. Eind van de dag arriveer ik helaas in de regen in Cowboy’s Paradise. In feite een schietclub met cabins en een restaurant zodat de fietsers er kunnen overnachten. ’s Avonds eten we met alle fietsers (zo’n 20) aan 2 grote tafels. Ik ben de enige buitenlander, wat me prima bevalt! Nieuw Zeelanders zijn erg enthousiast over deze trails fietsen en doen dat zelfs met hele kleine kinderen (Enzo van 3 jaar is de jongste, maar rijdt achter z’n vader op zo’n aanhanger en trapt zo nu en dan mee). Dag 2 fiets ik via Kumara naar Hokitika, waarbij de laatste 20 kilometers langs 'highway' 6. Mooie tocht met veel afwisseling!

Noordelijker aan de westkust, bij de Pancake rocks ben ik zaterdag nog een keer gaan paard rijden. De paarden zijn oud-racepaarden en gingen op het strand even heel hard in galop, wat natuurlijk erg werd gewaardeerd! Meestal hebben ze op zo'n rit allemaal beginners, dus onze gids Sarah - een zogenaamde 'Wolfer' uit Duitsland - geniet ook volop.

Gisterenochtend vroeg ben ik aangekomen bij Belia en Cor. Zij zijn 18 jaar geleden geëmigreerd en gaan wonen op een farm in de buurt van Nelson. Ze hebben paarden, koeien, schapen en alpaca’s. Door de droogte is er onvoldoende gras en behalve bijvoeren, moeten die dag zowel een aantal koeien als een kudde schapen naar een ander weiland worden gebracht. Dat doen we lopend en met behulp van 2 honden. Belia laat me tussendoor de farm zien, waarvan het deel van wat ze gebruiken grotendeels tussen 2 rivieren in ligt. Leuk om weer s een dagje rond te lopen op een boerderij en de dag vliegt voorbij!

Vanmorgen ben ik vertrokken naar Nelson, eigenlijk om opnieuw een 2-daagse fietstocht te gaan maken. Maar plannen zijn veranderd: de Great taste trail was toch langer dan ik dacht en halverwege de route logeren bij Belia en Cor is daardoor niet mogelijk. Plus heb ik inmiddels t grootste deel al met de auto gereden en last but not least moet mijn auto morgen naar de garage om een 'RHL joint' te laten vervangen. Tot overmaat van ramp word ik 's ochtends ook nog aangereden terwijl ik geparkeerd sta te bellen. Het is niet helemaal mijn dag vandaag!

's Middags ben ik op bezoek geweest bij Esther, een vriendin van Annick en er blijven eten. Esther woont al weer 15 jaar op het Zuider eiland en woont samen met Erik, die ze hier heeft ontmoet. 2 avonden achter elkaar aanschuiven bij (half-) Hollanders en gezond gegeten, wat een feest!

Komende de week is de laatste week op het zuidereiland en dan steek ik met de Ferry over naar Wellington…

Bedankt voor al jullie leuke, lieve reacties!

Groetjes, Suzan

Zie Links hiernaast met de foto's van de Westkust: Haas highway, West Coast, Wilderness trail en Punakaiki.

Oud en nieuw in Wanaka

...en ik ben niet de enige.

Gelukkig kon ik nog een plekje bemachtigen op Lakeview camping, midden tussen een familie die zo’n 4 (of meer?) plaatsen bezet. Oma en opa, zoon, dochter brengen hier kerst en oud en nieuw door. Kleindochter met 2 kleintjes is voor de te verwachten feestgedruis van oudjaarsavond vertrokken en haar plek heb ik nu.

Wanaka is dus vol toeristen en kiwi's maar er is ook veel te beleven, zowel outdoor als indoor. Gisteravond naar de cinema geweest met in de pauze versgebakken chocolade koekjes. Morgen ga ik weer: de filmzaal heeft veel ruimte en staat vol met lounge banken vanwaar je met je eten op schoot je film kan bekijken. Nu eet ik bij "Francescas kitchen" een heerlijke boerenkool salade en gnocchi met gorgonzola, broccoli en prinsessebonen, mjum!

Woensdag en donderdag gecruist op de Doubtful sound, zie foto’s: https://photos.app.goo.gl/YOnTpJVIONTi5KWv2

Donderdag eind van de middag met enige vertraging vertrokken – na een stukje Kepler track gewandeld te hebben – richting Mossburn. Ligt in de middle of nowhere, alleen bij kiwi's mogelijk bekend als ‘deer capital’ (grootste werkgever daar is de 'deer industry' -> fokken van herten). Reden van de vertraging: lekke band. Het zat me niet mee: slecht mobiel bereik (10 km van Te Anau) en precies als ik met AA bel (onze ANWB) is mijn beltegoed op. Van 3-5 ben ik hier druk mee, inclusief wachten op de AA. Om 5 uur stopt zomaar* een auto met 3 kiwi’s die aanbieden de band te verwisselen. En ja hoor, de laatste moer zit nog niet vast en de AA arriveert.

* Wanneer me dit thuis overkomt, stopt er meestal vrij snel (en omdat ik mn hand omhoog houd) een auto met man erin, die t klusje klaart. Maar hier wilde ik 't persé via de juiste kanalen regelen.

Vrijdag via Queenstown naar Wanaka gereden. In Queenstown even genoten van de drukte en tegen adviezen in flink geshopt bij Macpac. Macpac is het merk van mijn grote rugzak. Nooit geweten dat t 'n Nieuw Zeelands merk was. Het is nog boxing day korting, dus kan t ook in de "outdoor capital" niet al te duur zijn, toch?!

Bij het verlaten van Queenstown pik ik een lifter op. Tracy komt uit Nottingham, UK en is sinds februari aan het reizen na op haar werk te zijn ontslagen. Ze heeft dit als haar kans gezien en wil tot haar 30e mbv werkvisa werken en reizen. Een klein uurtje, tot even na Cardrona rijdt ze met me mee. Daar is de komende 3 dagen een muziek festival waar ze aan de slag kan (matje en eten heeft ze bij zich). Onderweg passeren we de "Bra-Fence" wat een hilarisch gezicht is: 100’en bh’s hangen aan hekken, opgehangen door vele passerende toeristen.

Outdoor in Wanaka is er ook plenty. Vandaag heb ik Roys Peak (1578m)gewandeld. Met de fiets naar het beginpunt en vandaar in 2,5 uur omhoog gelopen. Veel zijn hardlopers, dus ik voel me met m'n stokken en 3 liter water (braaf op advies van de DOC) een beetje een sukkeltje. Morgen ga ik paardrijden en ’s avonds naar de film 'Breathe' en eten in cinema paradiso.

Alvast een gezellige jaarwisseling!

Groetjes, Suzan

Foto's stukje Kepler track: https://photos.app.goo.gl/ht10l2KufbwtapFl1

Foto's Queenstown & Wanaka: https://photos.app.goo.gl/jucrx73L5SzFmW5I2

Foto's Roy's peak wandeling: https://photos.app.goo.gl/glKLCJzjn9SxAjgp1

Kerstdag in Te Anau en Milford Sound

Tot half 2 heeft het hard geregend hier, maar daarna gelukkig klaarde het op en brak zelfs de zon uitbundig door.

Heb ik wel eindelijk de tijd om onder genot van vele bekers groene thee in het café van het informatie centrum van Milford Sound mn foto's uit te zoeken. Ze staan inmiddels hiernaast onder 'Links'. Milford Sound heb ik dus zowelin regen en zon gezien, wat volgens de experts het summum is. Nah, de regen foto's laat ik jullie maar niet zien...

Hele fijne kerst!

Suzan

Van A2O, via Dunedin naar Te Anau

Afgelopen donderdag middag fiets ik t kustplaatsje Oamaru weer in. In plaats van op de speciaal ervoor aangelegde gravel paden, ben ik na ruim een dag op de weg gaan rijden. Met 2 fietstassen achterop gaat dat een stuk vlotter en relaxter zodat ik tijdens het fietsen tenminste om me heen kan kijken en van de omgeving kan genieten. Die avond nog een stukje verder naar het zuiden gereden, naar Moeraki. Niet zozeer voor de in elke reisgids en filmpjes geroemde ‘boulders’ die daar op het strand liggen (gladde, grote ronde stenen). Maar om bij de vuurtoren zeehonden en geeloogpinguïns te gaan kijken. Hier geen tribunes en gidsen met microfoons, maar gewoon een stukje land, strand, wat rotsen en veel zee. Zowel ’s avonds als de volgende ochtend heb ik er een paar uur doorgebracht en veel te veel foto’s gemaakt. Geeloog pinguïns zijn een heel stuk groter dan de blauwe, maar helaas zijn er nog maar weinig van over. Locals stellen dat ze binnenkort wel zullen uitsterven, vooral omdat Nieuw Zeeland in hun ogen te weinig doet om ze te beschermen. De overheid hanteert: ‘public places are for the public’. En dat is nu precies waar deze pinguïns zitten.

Inmiddels ben ik 2 weken op pad en zie ik m’n ‘to do’-lijst alsmaar groeien en veel te weinig reisdagen om t allemaal in te doen. Dus tijd om te schrappen: Dunedin wordt t meest zuidelijke stukje Nieuw Zeeland voor mij.

En in plaats van de kerst daar door te brengen - ik zag me al zitten in de St Pauls Cathedral, Christmas Carols zingend op kerstochtend - ben ik in t drukke, toeristische Milford Sound. Of om precies te zijn op een kiwi-camping in Te Anau, de toegangspoort tot beide ‘sounds’. De Doubtful sound is de meer rustige van de twee en degene waar ik voor woensdag een 2-daagse cruise heb geboekt.

Dunedin is een leuk stadje en niet alleen vanwege de naam erg Schots (“Edin”burg). Met de fiets rijd ik op zaterdag van m’n camping naar het uiterste puntje van de peninsula, net ten zuiden van de stad. Het links rijden bevalt me die ochtend niet zo, want de weg ligt echt pal aan zee: ze hebben er niet eens een hekje neergezet. Hier moeten toch veel fietsers, maar ook auto’s te water zijn gegaan! Een stevige aanlandige wind, net als op de A2O rit kan er ook nog wel bij, grrrr.

Op het uiterste, oostelijke puntje is een albatros kolonie, maar organiseert er tegenover ook een zgn. working farm een tour. Perry, de eigenaar vertelt dat zijn voorouders in 1849 hier zijn komen wonen. Hij houdt voornamelijk schapen op z’n farm van 350 acres groot. Maar ik verdenk hem ervan dat ie de afgelopen jaren meer verdient aan ons. Nota bene in de douche ruimte van de camping krijg ik van een Amerikaanse de tip om hiernaar toe te gaan. Met een soort van golfkarretje met 6 wielen en gehuld in lange groene jassen (goede schutkleur, vlg Perry) scheuren we over zijn land naar oa een strandje waar 3 dagen oude zeehondjes op ons liggen te wachten (of zo lijkt het). Daar spotten we vervolgens een Oyster catcher echtpaar met één jong, nog niet zo heel lang uit het ei. Net als wij langsrijden komt èèn geeloog pinguïn het verder lege strand op trippelen. En last but not least, zien we vanuit een schuilhut op 2 cm afstand een blauwe pinguïn met 2 jongen op haar nest. Waaauw!!!

Voor de wind en nog nagenietend, trap ik mn fiets weer terug naar Dunedin. ’s Avonds eet ik een pizza bij Hell’s pizza. Deze stond op ‘t ‘to do’-lijstje van Mario en Paul, waarmee ik de rit in het golfkarretje heb gemaakt. Inderdaad, een super-lekkere pizza :o)

Vandaag, zondag rijdend van Dunedin naar Te Anau, stop ik voor t eerst van mijn leven 2x op één dag bij een benzinestation om m'n lege tank vol te gooien. M’n arm petro-holische autootje…

Merry Christmas, vanuit Te Anau van Suzan

Koeien & pinguïns

Het viel niet mee om weer te vertrekken, zo relaxed en gastvrij was ‘t bij Matt & Maddie in Timaru. Maar zondag eind van de morgen ben ik dan toch vertrokken, verder naar het zuiden. Naar Oamaru voor de blauwe pinguïns en Alp2Ocean cycle trail.

De dagen ervoor heb ik behalve met een aantal buren ook kennis gemaakt met Linda en Roz, eigenaar van een dairy farm niet ver van Timaru. Ze kennen elkaar van de plaatselijke motor club. Erg leuk om te zien hoe anders t er hier aan toe gaat. Maar 5% van de melkboeren houdt het vee binnen. Zou ook lastig zijn, aangezien ze veel meer koeien melken dan bij ons. Maandag op weg naar Twizel rijden we langs een dairy farm met 1400 koeien en een sproei installatie van 1 km lang! De farm van Linda heeft er ‘maar 600’ en ze melken ze nog in een lange, rechte put van aan elke kant zo’n 50 koeien. Ze verbouwen zelf bijna al t voer: graan (barley) en grasland. Aan t gras wordt divers (on)kruid ‘toegevoegd’ zoals klaver, weegbree en cichorei voor extra voedingsstoffen zoals mineralen. (Ook) buiten staat de melktank en bijbehorende koel apparatuur plus een zgn. melkbak met heel veel spenen om de kalfjes mee te voeren. Een heel stuk makkelijker dan met emmers en melkpoeder, geeft Linda toe. Zo’n 5 à 6 weken in de winter (juli/augustus) wordt er niet gemolken: ze laten alle koeien in die periode kalven. Na een dag wordt t kalfje bij mams weggehaald, vervolgens 4 weken lang binnen gehouden en daarna in groepen van 50 stuks gaan ook zij naar buiten. Behalve koeien hebben ze nog zo’n 80 stuks (vlees-)geiten, een paard en 1 hele grote, mooie kat (zie foto).

Nog die zondag ga ik naar de kolonie blauwe pinguïns in Oamara. Elke avond vanaf 21:00 uur komen ze terug naar hun houten broedkasten, na een hele dag (tot wel 25 km van de kust) op zee gevist te hebben. 30 jaar terug hebben ze deze houten broedkasten geïntroduceerd en t bleek een succes. De pinguïns komen in kleine groepjes aangezwommen. Over het strand klimmen ze vervolgens met veel overgave naar boven en blijven dan wachten voor ze de oversteek over het vlakke stuk wagen. Of ze op adem moeten komen, eerst hun vacht moeten ‘invetten’ met hun snavel voor de volgende dag zwemmen of gewoon moed verzamelen om tussen 2 joekels van tribunes met kleurrijke toeristen door te rennen…. Het wordt ons niet helemaal duidelijk, ondanks 2 gidsen die in ‘t Engels en Mandarijns ons veel vertellen over deze pinguïn kolonie. In ieder geval is het vreselijk koddig om te zien: al duwend en struikelend over hun pootjes èn soms elkaar huppen en trippelen ze naar hun eigen broedkasten. En blijven er dan voor zitten om zo nu en dan flink van zich te laten horen. Want behalve sociaal zijn ze ook erg territoriaal, legt de gids uit.

Omdat het in Mount Cook slecht weer is de komende dagen en ik niet langer op mooier weer wil wachten, blijf ik aan deze kant van de Tasman rivier en start vanaf Lake Tepako met de A2O fiets route in plaats vanaf Mount Cook. Maandag middag ben ik (met m’n fiets) met een busje van de camping in Oamaru opgehaald en in Twizel afgezet. Vanmorgen om half 6 ben ik samen met 2 anderen afgezet bij Tepako. Na de verplichte foto’s van de church of the good shepherd (meest gefotografeerde kerkje in Nieuw Zeeland) gestart met de 1e van 4 fietsdagen, terug naar Oamaru. Onderweg rijden we door Mackenzie flat en Waitaki vallei en passeren een aantal stuwmeren, -dammen en kanalen die vanaf 1938 zijn gebouwd.

Bedankt voor al jullie leuke reacties!! Veel plezier met alle kerstvoorbereidselen...

ps: de foto’s staan rechts bij ‘Links’.