Afgelopen donderdag middag fiets ik t kustplaatsje Oamaru weer in. In plaats van op de speciaal ervoor aangelegde gravel paden, ben ik na ruim een dag op de weg gaan rijden. Met 2 fietstassen achterop gaat dat een stuk vlotter en relaxter zodat ik tijdens het fietsen tenminste om me heen kan kijken en van de omgeving kan genieten. Die avond nog een stukje verder naar het zuiden gereden, naar Moeraki. Niet zozeer voor de in elke reisgids en filmpjes geroemde ‘boulders’ die daar op het strand liggen (gladde, grote ronde stenen). Maar om bij de vuurtoren zeehonden en geeloogpinguïns te gaan kijken. Hier geen tribunes en gidsen met microfoons, maar gewoon een stukje land, strand, wat rotsen en veel zee. Zowel ’s avonds als de volgende ochtend heb ik er een paar uur doorgebracht en veel te veel foto’s gemaakt. Geeloog pinguïns zijn een heel stuk groter dan de blauwe, maar helaas zijn er nog maar weinig van over. Locals stellen dat ze binnenkort wel zullen uitsterven, vooral omdat Nieuw Zeeland in hun ogen te weinig doet om ze te beschermen. De overheid hanteert: ‘public places are for the public’. En dat is nu precies waar deze pinguïns zitten.

Inmiddels ben ik 2 weken op pad en zie ik m’n ‘to do’-lijst alsmaar groeien en veel te weinig reisdagen om t allemaal in te doen. Dus tijd om te schrappen: Dunedin wordt t meest zuidelijke stukje Nieuw Zeeland voor mij.

En in plaats van de kerst daar door te brengen - ik zag me al zitten in de St Pauls Cathedral, Christmas Carols zingend op kerstochtend - ben ik in t drukke, toeristische Milford Sound. Of om precies te zijn op een kiwi-camping in Te Anau, de toegangspoort tot beide ‘sounds’. De Doubtful sound is de meer rustige van de twee en degene waar ik voor woensdag een 2-daagse cruise heb geboekt.

Dunedin is een leuk stadje en niet alleen vanwege de naam erg Schots (“Edin”burg). Met de fiets rijd ik op zaterdag van m’n camping naar het uiterste puntje van de peninsula, net ten zuiden van de stad. Het links rijden bevalt me die ochtend niet zo, want de weg ligt echt pal aan zee: ze hebben er niet eens een hekje neergezet. Hier moeten toch veel fietsers, maar ook auto’s te water zijn gegaan! Een stevige aanlandige wind, net als op de A2O rit kan er ook nog wel bij, grrrr.

Op het uiterste, oostelijke puntje is een albatros kolonie, maar organiseert er tegenover ook een zgn. working farm een tour. Perry, de eigenaar vertelt dat zijn voorouders in 1849 hier zijn komen wonen. Hij houdt voornamelijk schapen op z’n farm van 350 acres groot. Maar ik verdenk hem ervan dat ie de afgelopen jaren meer verdient aan ons. Nota bene in de douche ruimte van de camping krijg ik van een Amerikaanse de tip om hiernaar toe te gaan. Met een soort van golfkarretje met 6 wielen en gehuld in lange groene jassen (goede schutkleur, vlg Perry) scheuren we over zijn land naar oa een strandje waar 3 dagen oude zeehondjes op ons liggen te wachten (of zo lijkt het). Daar spotten we vervolgens een Oyster catcher echtpaar met één jong, nog niet zo heel lang uit het ei. Net als wij langsrijden komt èèn geeloog pinguïn het verder lege strand op trippelen. En last but not least, zien we vanuit een schuilhut op 2 cm afstand een blauwe pinguïn met 2 jongen op haar nest. Waaauw!!!

Voor de wind en nog nagenietend, trap ik mn fiets weer terug naar Dunedin. ’s Avonds eet ik een pizza bij Hell’s pizza. Deze stond op ‘t ‘to do’-lijstje van Mario en Paul, waarmee ik de rit in het golfkarretje heb gemaakt. Inderdaad, een super-lekkere pizza :o)

Vandaag, zondag rijdend van Dunedin naar Te Anau, stop ik voor t eerst van mijn leven 2x op één dag bij een benzinestation om m'n lege tank vol te gooien. M’n arm petro-holische autootje…

Merry Christmas, vanuit Te Anau van Suzan